அதீதனின்

என் உரையாடல்களில்  உன்னை நினைவுபடுத்தாத  சொல் ஒன்றைத் தேடுகிறேன்.   ஒன்றுகூடச் சிக்காத  சின்னமொழியா என்னுடையது?  

"கூண்டுக்குளே பிறந்த பறவைக்கு கனவில் வரும் வானமும் கம்பிகளால் வரிந்ததுதானோ..."

நினைவுகூர வருவார்கள். தூபியை உடைத்துவிடுங்கள். துண்டு துண்டாய் கிடக்கிறது.   தூபி இல்லை, அப்போதும் வருகிறார்கள். சட்டத்தின் முதுகில் சாட்டையடி. தடையுத்தரவு கொடுத்துவிட்டோம்.   தடை, இப்போதும் வருகிறார்கள். ஓடு... ஓடிப்போ, சாலையின் குறுக்கே தடுப்பு போடு. அடையாள அட்டையின் இறுதி இலக்கத்தைக் கேள். என்ன நடந்தாலும் பரவாயில்லை... நினைவுத் தீ எரியவே கூடாது. ஓடு... ஓடிப்போ...   என்ன தீ எரியவில்லைத்தானே... சொல்... வெற்றிதானே... வென்றோம் தானே...   ... ... ... ...   அத்தனை பயந்தவர்களா நீங்கள். உடைந்துபோய்க் கிடக்கும் எளிய மனிதர்களின் கண்ணீர்த் துளிகளுக்கே தொடை நடுங்குகிறீர்களே...

குட்டிகள் ஈன்றிருந்த குழியில் இருந்து ஒவ்வொன்றாய்க் கவ்வி மேட்டுக்குச் செல்கிறது ஒரு நாய்   சரிந்து விழப் போகும் திட்டின் ஓரத்து வீட்டின் கூரைக்குள்ளே கட்டியிருந்த கூட்டில் வைத்திருக்கும் முட்டைகளை காவிச் செல்லமுடியாமல் பொறுமிக் கொண்டிருக்கிறது ஒரு புறா   காதில் இசைக் கொழுவியும் கையில் தேனீர்க் கோப்பையும் தரித்திருக்கும் எஜமானின் மடியில் படுத்திருக்கிறது ஒரு பூனை   உண்மைதான் ஒவ்வொன்றுக்கும் வெவ்வேறாய்ப் பெய்கிறது மழை.

புத்தகப் பை அடுக்கத் தெரிந்தவர்களுக்கு நீந்தத் தெரியாததுதான் குற்றம் என்று தேவையற்றதை திறக்கும் விழாக்களில் அவர்கள் பேசக் கூடும்.   தாங்களே அதிக பாலங்கள் கட்டியதாகவும் சான்றாக அவர்களது வண்ணமய மாளிகைகளை நாங்கள்தான் சிறப்பாய் செய்தோம் என்கிற வார்த்தைகளோடு அவர்கள் காட்டக் கூடும்.   அவர்கள்தான் இவர்கள்தான் என இரண்டு பக்கங்களில் இருந்தும் கைகள் நீளக் கூடும்.   நாளைய அனர்த்தத்தை இன்றே தடுக்க நகரங்களின் மத்தியில் சில நீச்சல்குளங்களும் நீச்சல் வகுப்புகளும் உருவாகவும் கூடும்.   மக்களை அமைதியாக்க இறந்தவர்களுக்கான ஒரு புதிய தூபியை அவர்கள் முன்மொழிவார்கள் அது கட்டப்படப் போகும் விளையாட்டு மைதானத்தின் மூலையிலோ அல்லது கட்டிமுடித்த புது விகாரையின் புனிதத்தை குழைக்காது எல்லைக்கு வெளியேயோ எழுப்பப்பட்டு நீந்தத் தெரியாத கனவுகள் என பெயர் சூட்டப்படக் கூடும்.   மக்களைக் காத்தல் என்கிற ஒன்றைத் தவிர இந்த சபிக்கப்பட்ட தேசத்தில் எல்லாமும் நடக்கக் கூடும்.

  இப்போதெல்லாம் உண்மை என்கிற சொல்லை புத்திசீவிகள் அழுத்திக் கூறும் பொழுதுகளில் இரண்டு அடி தள்ளி நிற்கவே விரும்புகிறேன்.   கூட்டமொன்றில் மேடையின் மேலிருந்தோ அல்லது மேடையை நோக்கியோ உண்மை என்கிற சொல் புறப்படுகையில் எனக்கு அச்சமாயிருக்கிறது.   தரவு என்கிற சொல்லை எப்படிக் கொச்சைப் படுத்தினார்களோ அப்படியே உண்மைக்கும் செய்கிறார்கள் புத்திசீவிகள்.   இரண்டு மூன்று உண்மைகளைத் தேடிப் பிடித்து உண்மையை சுமக்கும் கூற்றின் பின்னால் சேர்கிற காற்புள்ளியை அடித்து விரட்டிவிட்டு முற்றுப்புள்ளிகளை வைக்கிறார்கள்.   காற்புள்ளிக்களை பறிகொடுத்த உண்மைகள் புத்திசீவிகள் கழுவேற்றி விடுவார்களோ என்கிற பயத்தில் அவர்களுக்கு வேண்டிய பொய்களை அப்பாவிகளின் கண்கள் முன்னே பிரசவித்து நிதர்சனமான உண்மைகள் என்று பட்டம் வழங்கும்.   பொய்களைப் பிரசவிக்கும் பலவீனமான உண்மைகளை நான் வெறுக்கிறேன் என்று சத்தமாகக் கத்தப் பார்த்தேன்.   "நீ இப்போது கத்தி, பொருளாதாரம் தெரியாத முட்டாள் என்று ஒரு நிதர்சனமான உண்மையைப் பிரசவிக்க வைக்கப் போகிறாயா?" மேடையில் இருந்த புத்திசீவிகளுக்குப் பயந்து கதிரைக்கு அடியிலிருந்த உண்மையென்று காதருகே வந